Als leidinggevende in diverse functies binnen de beveiligingswereld werd ik regelmatig geconfronteerd met conflicten tussen medewerkers maar ook met conflicten tussen de werknemer en het beveiligingsbedrijf.

Vaak handelde het om kleine irritaties die niet werden uitgesproken. Vaak ging het hier om conflicten die in de kern simpel oplosbaar waren maar naarmate de tijd verstreek voor steeds grotere emoties zorgden. De aanpak bestond uit het drinken van een kop koffie en een goed gesprek. Helaas werd al snel duidelijk dat dit op korte termijn een oplossing bood maar op langere termijn het probleem zich alleen maar tijdelijk verplaatste. Vaak bij dezelfde persoon soms bij een andere medewerker.

Ook als trainer van omgaan met agressie trainingen voor diverse bedrijven herken ik dit. De tools die worden aangereikt zijn prima te gebruiken om een conflictsituatie op dat moment te beteugelen en werken ook de-escalerend. Echter op langere termijn blijven deze conflicten zich herhalen.

Door mijn opleiding als N.M.I. register mediator werd mij al snel duidelijk dat conflictoplossingen, zonder daarbij naar de toekomst te kijken, niet werken op langere termijn. Mediation is gericht op het conflict, maar ook het verleden daarvan, waarbij de toekomst centraal staat. Daardoor is mediation een uitstekend instrument om conflicten op langere termijn op te lossen waardoor mensen niet alleen op het moment maar ook in de toekomst met respect met elkaar om kunnen gaan.

Als in de vroegste jaartellingen is er sprake geweest van Mediation of bemiddeling. Het ontbreken van een rechtssysteem zoals wij dat heden kennen bestond immers nog niet.
De bemiddeling werd dan meestal gedaan door iemand met gezag en aanzien in een groep en op basis van dit natuurlijke gezag kon er een oplossing gevonden worden Daarbij kon degene met dit gezag door beïnvloeding van zijn/haar kant een door iedereen in de groep gewenste oplossing “voorkoken”. Degenen, die optraden als bemiddelaar / mediator hadden dus de “natuurlijke gave” om dingen voor elkaar te krijgen.
In die tijd was Mediation derhalve vooral een soort scheidsrechterlijke beslissing met een vleugje inspraak voor de conflictpartijen.
In onze moderne maatschappij, waarbij individualisme hoog in het vaandel staat is er echter geen ruimte meer voor Mediation, waarbij gezaghebbende personen op basis van hun “gave” een conflict kunnen oplossen
In de laatste 25 jaar is er daardoor een totaal nieuwe vorm van bemiddeling ontstaan die er vooral op gericht is om de partijen zelf de oplossing te laten vinden met behulp van een onafhankelijke derde, die geen enkele betrokkenheid of belang heeft bij het conflict en de mogelijke uikomst.
Deze vorm van bemiddeling noemen we Mediation, waarbij het niet gaat om de oplossing zelf maar veel meer om de manier waarop deze door partijen wordt gevonden. Dit past geheel bij de huidige tendens tot meer zelfbeschikking voor ieder individu.
Waar het in de oudheid en middeleeuwen nog vooral ging om het beslechten van een geschil tussen partijen, waar omgeving en ook de mediator / bemiddelaar een belang hadden bij de aard van de oplossing. Gaat het er bij de moderne vorm van Mediation vooral om dat de mediator het communicatieproces op gang brengt waardoor conflictpartijen tot een voor alle betrokken conflictpartijen passende oplossing kunnen komen.
De daarbij passende mediator is derhalve geen goede bekende of vriend van partijen, die even ondersteunt of wil helpen maar een professional, die alle vormen van communicatie kan duiden, benoemen en positief kan richten. Zodat ruimte ontstaat voor mensen om hun geschil met gecontroleerde emoties naar een door alle conflictpartijen gedragen rationele oplossing te brengen.
Mediation is al lang geen “gave” meer maar wel degelijk een “professie”.
Om dit te onderstrepen waakt het Nederlands Mediation Instituut sinds enkele jaren via opleidingseisen, examens, een reglement en regelgeving over de professionaliteit van Mediation in Nederland.

Toen ik indertijd aan mijn opleiding als mediator begon vroeg ik mij af wat nu eigenlijk het verschil is tussen arbitrage, gewone bemiddeling en Mediation.Vanaf dag 1 van de opleiding wordt aangetoond dat er zeer duidelijke verschillen zijn.
Bij arbitrage wordt er een bindende uitspraak gedaan door een arbiter op basis van “feiten”. Bij bemiddeling wordt de bemiddelaar geacht actief deel te nemen aan het vinden en vormgeven van de oplossing.
Bij Mediation gaat het er juist om dat de partijen zelf de oplossing vinden en vormgeven, waarbij de mediator vooral het proces van de communicatie tussen de partijen stuurt en bewaakt.
Voor dat doel worden tijdens de opleiding tal van gereedschappen aangereikt, die je als mediator kunt inzetten om een open en constructieve dialoog tussen de partijen op gang te brengen en te houden vanuit een neutrale positie. Die neutrale houding van de mediator is daarbij een voorwaarde om een sfeer van vertrouwen te creëren tussen de partijen enerzijds en tussen de mediator en partijen anderzijds.
De gereedschappen die worden aangereikt vormen de basis voor het op gang brengen van een communicatie, die partijen in staat stelt om hun positie in het conflict duidelijk onder woorden te brengen en tevens de oorzaak en essentie van hun conflict vast te stellen. Waarbij vanuit de vertrouwelijkheid door partijen alles gezegd mag worden tegen de andere partij om duidelijk te maken wat precies dwarszit.
Pas als de communicatie op het niveau van dialoog is gekomen kunnen partijen gaan werken aan het vinden van een voor iedereen aanvaardbare oplossing.
In alle Mediation sessies, die ik heb mogen leiden bleek uiteindelijk dat het vinden van de juiste vorm van communicatie tussen partijen, waarbij men elkaars standpunten leert te respecteren de belangrijkste stap is naar de uiteindelijke oplossing van het conflict
Het lijkt er dus sterk op dat Mediation bijna een synoniem is voor respectvolle communicatie.